Lieve Flour – Merk: Boomer – Bouwjaar 1944 – Max. snelheid: ca. 3 km/uur. Twintig jaar mantelzorg en een reeks eigen aandoeningen waarvan de combinatie moeilijk op een bevredigende manier te behandelen blijkt, hebben haar een schat opgeleverd aan ervaringen in de zorg. Zowel over hoe het kan als hoe het vooral niet moet. In de hoop dat ook anderen daar wat aan hebben, wil ze die graag delen.
Laat ik er niet omheen draaien: slechts een kleine minderheid van de huidige bewoners van woonzorgcentra is baas in eigen blaas. Hun afhankelijkheid van pads vernedert.
Een meerderheid van de residenten slaagt er nog in grotere schade te beperken door op een van de voorziene tijdstippen een grote boodschap te doen, maar in een later stadium komen ook daar soms hulpmiddelen aan te pas. Zowel voor de spilzieke spetters als voor de geheelonthouders.
Het is voor niemand prettig, maar iedereen mag van me aannemen dat het altijd minder erg is voor de zorgverleners dan voor de bewoners. Helpen bij waterschade en modderstromen is onaangenaam. Erbij geholpen is niet alleen onaangenaam maar vooral gênant en vernederend.
Voor wateroverlast zijn de hulpmiddelen gevarieerd genoeg.
Persoonlijk, want ik hoor helaas bij het peloton, sta ik wat ambivalent ten opzichte van de gewone pads. Ze vergroten mijn vrijheid. Dat is een enorm voordeel en dat ben ik blij om. Helaas is dat ook het enige voordeel.
Tegelijk beperken die pads ook mijn vrijheid. Ze absorberen geen eindeloze hoeveelheid urine en ontlasting. Naarmate ze meer absorberen nemen ze ook meer plaats in en ik moet altijd reserve bij me hebben maar ik kan er niet discreet mee naar het toilet.
Pads ruiken. Nog vóór ze verzadigd zijn, gaan ze zweten en dat kruipt helaas wél in mijn kleren. Dat euvel delen we met de dragers van opvangzakjes. Bij het ledigen of vervangen daarvan lopen altijd wat druppels verloren en de gebruikers rijden, zitten of liggen in een permanent aura van verschaalde urine.
Pads vernederen
Vanaf het moment dat ik mijn pad niet meer zonder hulp kan omdoen, moet ik ook “gemakkelijke” kleding dragen waarin de pad nog zichtbaarder wordt. Weerom een beperking van mijn vrijheid. mijn zelfvertrouwen en mijn gevoel van waardigheid.
In het rijtje van alle factoren die intimiteit en de beleving van seksualiteit in de weg staan, zijn pads wel een van de meest efficiënte
Relatief mobiel als ik ben, gebruik ik er ook vrij veel van. Maar noch privé-, noch openbare toiletten zijn voorzien op incontinentiepads voor volwassenen. Afgezien nog van het feit dat het foutloos manoeuvreren met de enorme lap in veel toilethokjes haast onmogelijk is.
Crèches zouden al rap controle van Volksgezondheid krijgen, maar woonzegcentra, ho maar …
Goedkoop zijn pads niet. Daarom moeten we er spaarzaam mee zijn. Af en toe word ik naar aanleiding van een overlijden in mijn omgeving stiekem extra bevoorraad door een nabestaande en al twee keer ben ik bij de apotheek een noodrantsoen gaan kopen. Ik ben daarin niet eens een uitzondering. Of ik – als het ontdekt wordt – eerst mijn eigen voorraad moet gebruiken vóór ik weer nieuwe krijg, weet ik niet. Maar ik vrees er wel een beetje voor.
Het kan nog erger. Stuitend en absoluut mensonwaardig vind ik woonzorgcentra die omwille van financiële redenen het rantsoen beperken tot twee pads per etmaal. Twee per dag of zelfs één overdag, één ’s nachts. Dat houdt in – dat wil ik even benadrukken – dat bewoners ongeveer twaalf uur lang in hun urine en ontlasting liggen of zitten. Crèches en kindertehuizen zouden – terecht – binnen de kortste tijd een inspecteur van Volksgezondheid en/of van Kind en Gezin over de vloer krijgen. Waarom zouden ouderen zich dit gebrek aan respect en menselijkheid moeten laten welgevallen terwijl men het voor kinderen onacceptabel vindt? Ouderen moeten weerbaarder zijn.
Het WZC maakt zwaarder incontinent!
Het laatste gevolg van een onderbemande afdeling en de wijdverspreide incontinentie, is dat we zwaarder incontinent worden binnen het woonzorgcentrum dan vóór onze verhuizing. Niet omdat de zorgverleners dat zo willen. Maar pads zijn gemakkelijk. Ze besparen werk. De dringender zorg komt eerst. Dat is gewoon een feit en dat is goed, laten we daar niet flauw over doen. Maar ze besparen dat werk wel ten koste van onze waardigheid, onze vrijheid, onze autonomie. En dat werkt dus behoorlijk disempowerend.
En dat moeten ze dan weer omdat de negen (!) ministers en staatssecretarissen die elk bevoegd zijn voor een deelaspect van de (ouderen)zorg, die zorg niet sexy genoeg vinden om een maatschappelijk draagvlak te creëren voor minder eenheidsworst, voor meer centen, een aangepaste opleiding en een menselijke aanpak.
Ver van hun bed mag de incontinentificatie rustig uitbreiden. Onthoud het woord, ooit ervaar je aan den lijve wat het inhoudt.
Maar er is hoop, als ik dat in deze context zo mag uitdrukken. Straks zijn vijfentwintig procent van de kiezers ouder dan tachtig. Ik hoop dat die zich tegen die tijd bij de verkiezingen ook niet kunnen inhouden.
Help taboes doorbreken!
Incontinentie een taboe? Weg met het taboe! Seks in een woonzorgcentrum een taboe? Weg met ook dat taboe. Help onderwerpen bespreekbaar maken en deel deze taboedoorbrekende blogs.