Er staat in mijn boek “Balanceren tussen macht en onmacht” een paragraafje dat in deze coronatijden extra relevant is. Zoals u weet is de kerngedachte van mijn definitie van Patient Empowerment dat een mens door ziek te worden afhankelijk wordt. Patient Empowerment moet trachten het negatieve gevoel dat het gevolg is van het autonomieverlies te verminderen of neutraliseren.
Bij de afhankelijkheden op het niveau van de samenleving (het macro-niveau) haal ik ook de afhankelijk aan van de kwaliteit van de leefomgeving. Terwijl een individuele burger daarop maar een beperkte invloed kan uitoefenen, kunnen zowel milieu als klimaat wel zijn gezondheid schaden. Ik haal in die context de Duitse socioloog Ulrich Beck aan. In zijn boek “Risk Society” licht hij toe hoe we steeds vaker worden geconfronteerd met geglobaliseerde risico’s die dan ook om een globaal antwoord vragen dat we samen geven. Het coronavirus illustreert zijn groot gelijk.
Niet alle problemen kan je met het bouwen van een muur je land buitenhouden. Het coronavirus zegt aan de Trumps in eigen land en in de wereld die roepen “Wij eerst” en “We zijn beter af op onszelf” dat dit valse aannames zijn.
Het uitbreken van het coronavirus onderstreept opnieuw onze wereldwijde interdependentie.