Wat zijn voor mij de ingrediënten om tot een goede relatie arts-patiënt te komen? En wat zorgt ervoor dat ik een goede communicatie heb met mijn behandelende artsen? Ik noem zes ingrediënten.
1. Neem tijd voor de patiënt.
Mijn huisarts en neurologe nemen de tijd om naar mij te luisteren en luisteren ook écht. Ze kijken tijdens het gesprek naar mij en niet voortdurend naar hun beeldscherm. Ze nemen een empathische houding aan, waardoor ik mij veilig voel om open te vertellen wat in mij omgaat.
2. Mijn zorgverstrekkers zijn bereikbaar.
Als ik denk meer tijd nodig te zullen hebben om mijn bezorgdheden te bespreken, kan ik altijd mailen of bellen. Meestal plannen ze mijn afspraak dan in op het einde van hun consultaties. Dat zorgt ervoor dat ze ook zelf met minder stress kunnen luisteren (omdat de wachtzaal niet meer overvol zit).
3. Neem iedere klacht serieus.
Soms denk ik wel eens: zou ik dit wel vertellen? En is de klacht waarmee ik zit wel ernstig genoeg om mijn huisarts ermee lastig te vallen? Doordat mijn zorgverstrekkers iedere klacht serieus nemen, durf ik niet alleen praten over mijn fysieke klachten, maar ook over mijn psychisch welzijn. Want ook al ben ik meestal een ‘positivo’, soms heb ik ook wel eens mijn ‘donkere en moeilijke momenten’. Een luisterend oor vinden, zorgt ervoor dat ik niet blijf zitten met mijn bezorgdheden. Meestal vinden we dan ook samen een manier om met ‘het minder goed voelen’ om te gaan.
4. Zorg voor een open, eerlijke en gelijkwaardige communicatie.
Ik kan echt over alles praten met mijn zorgverstrekkers en ik geef toe … Soms zie ik hun wenkbrauwen fronsen. Zeker wanneer ik hen vertel over een therapie waarover ik iets gelezen heb en waarover ik vragen heb. Ik waardeer het ook wanneer een arts toegeeft dat hij geen pasklaar antwoord kan geven op mijn vraag, omdat hij er zelf te weinig over weet. We zoeken dan samen naar meer informatie en overleggen erover. Het gebeurt dan wel eens dat mijn arts iets nieuws leert kennen door mij. Ik ontdek ook nieuwe invalshoeken door de informatie die ik krijg van mijn huisarts.
5. Deel informatie.
Wanneer ik iets lees over mijn ziekte, waarvan ik denk: dat zou mijn huisarts of neurologe ook wel kunnen interesseren, dan mail ik het door naar hen. Sommige artsen adviseren patiënten om niet teveel op zoek te gaan bij dr. Google. Het klopt dat niet alle informatie even betrouwbaar is. Maar patiënten vinden ook de weg naar betrouwbare websites, waar ze correcte informatie kunnen terugvinden over hun ziekte. Zelf heb ik deelgenomen aan meerdere MS-studies – die ik nadien ook nog volg omdat ik benieuwd ben naar de resultaten. Mijn huisarts is er mij vaak dankbaar voor dat ik deze informatie doorstuur, want hij heeft gewoonweg de tijd niet om dit allemaal van dichtbij op te volgen. Ook andere patiënten kunnen geholpen worden door deze gedeelde informatie. Omgekeerd stuurt de huisarts soms zaken door naar mij, over onderwerpen die mij aanspreken (bijv. leefstijlgeneeskunde).
6. Betrek de zorgvrager actief bij zijn behandeling.
Ik vind het zelf belangrijk om mee te kunnen beslissen over de behandeling die zal gevolgd worden. Wanneer je als patiënt mee kan beslissen over een behandeling, zal er ook meer therapietrouw zijn. Zelf de regie in handen kunnen nemen, zorgt ervoor dat ik ook strikt opvolg wat er tijdens een consultatie werd besproken. Dat heeft op termijn een positief effect op mijn gezondheid.
CONCLUSIE – Ik voel me als patiënt begrepen door mijn artsen, waardoor er een vertrouwensrelatie is ontstaan. Ik praat met mijn artsen over mijn fysieke en over mentale klachten die door mijn ziekte soms de kop opsteken. Doordat beide zaken bespreekbaar zijn en we samen zoeken naar manieren om hiermee om te gaan, voel ik me beter en ‘gezonder’.
De titel van deze blog refereert naar het boek ‘Ik luister’ van prof. Koen Pardon (Pelckmans, 2021).
Bekijk het boeiende verhaal van Els (2:50).
Deze blog werd geschreven in het kader van de campagne.
