Lieve Flour – Merk: Boomer – Bouwjaar 1944 – Max. snelheid: ca. 2,5 km/uur. Twintig jaar mantelzorg en later een reeks eigen aandoeningen waarvan de combinatie moeilijk op een bevredigende manier te behandelen blijkt, hadden haar een schat opgeleverd aan ervaringen in de zorg. Zowel over hoe het kan als hoe het vooral niet moet. Daar is recent kanker bijgekomen. In de hoop dat het ook anderen inspireert, deelt ze graag de bedenkingen en overwegingen die al deze ervaringen hebben opgeleverd. Onlangs schreef ze het boek ‘Ik werd kamer 235’ dat bijzonder veel mediabelangstelling kreeg.
Tien kleine blogjes van 2026 tekens.
RECHTEN
Een ongeluk, zegt het spreekwoord, komt nooit alleen.
Hoe ouder ik word, hoe vaker ik ervaar dat ook een geluk nooit alleen komt.
De aanleiding mag dan niet altijd even gelukkig zijn, een gunstig lotje sleept er graag een paar andere mee binnen.
Freewheelend op zoek naar de vraag of bewoners van een wzc automatisch ook onder de bescherming van de wet inzake de Rechten van de Patiënt vallen, kreeg ik mijn eerste artikels, verwijzingen en potentiële bronnen gewoon in de schoot geworpen.
Al zoekend kwam ik terecht bij de vzw Patiënt Empowerment van Edgard Eeckman. We spraken af dat ik minstens vijf teksten per jaar zou leveren en hij beloofde er daar altijd twee van te publiceren.
Tijdens onze talrijke uitwisselingen van ervaringen en informatie stootten we meermaals op de frappante gelijkenissen maar ook op de betekenisvolle verschillen tussen wzc’s en ziekenhuizen, tussen patiënten en residenten.
Na ‘Balanceren tussen macht en onmacht’ van Edgard over meer gelijkwaardigheid tussen arts en patiënt, gaf hij me een duwtje om – vertrekkend vanuit mijn eigen ervaringen – aan te kaarten hoe het in de praktijk zit met de ongelijkheid tussen de zorgverstrekkers en de zorgvragers in een wzc. Ik kocht en las boeken. Ik ploegde me door het woonzorgdecreet, kwam mensen tegen die wisten wat ik nog niet wist. Iedere deur opende nieuwe deuren.
Al lezend ontdekte ik dat in 2025, eenentwintigste eeuw, ouderen maatschappelijk steeds minder bestaan. Dat het ze moeilijk gemaakt wordt om aan te sluiten bij de snel veranderende wereld. Dat de ouderen in woonzorgcentra er nog slechter aan toe zijn dan die buiten de muren.
In het algemeen worden hun rechten nog minder gerespecteerd. Ageism is er eerder regel dan uitzondering, privacy een luxe en lichamelijke affectie nagenoeg onbestaand. Maar de heropbouw is begonnen. Steen voor steen. Dag na dag.