Dr. Ilke Montag is medisch directeur van het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. Ze heeft een master in het management en het beleid van de gezondheidszorg en volgde een postgraduaat gezondheidsrecht en gezondheidsethiek. Ze is lid van de Raad van Bestuur van de vzw Patient Empowerment. Ook is ze auteur van het boek ‘Heiligen en hooligans’ dat een unieke inkijk biedt in de levensbelangrijke wereld van de zorg, maar ook in het hoofd van twee patiënten, die elk op hun manier worstelen met het leven.

“Duizendmaal vraagt men wie ik ben. Maar waarom vraagt men niet hoe het met mij gaat?”

Ik word wakker in een steriel lokaal waar de ruimte wordt gevuld door het gepiep van allerhande pompen. Een eerste verpleegkundige aan mijn bed: wat is je naam en geboortedatum?

Verdwaasd en nog deels verdoofd kijk ik op: ik moet me even oriënteren. Deze ochtend ging ik nog gewoon werken en nu lig op de recovery van het operatiekwartier: in de loop van de voorbije twaalf uur werd immers duidelijk dat de buikpijn die ik toch al even voelde, het gevolg was van een ontstoken appendix en zonder veel dralen belandde ik van de dienst spoedgevallen op het operatiekwartier en nu dus op recovery. Wat hakkelend en met een kurkdroge mond krijg ik mijn naam en geboortedatum uitgesproken. Dit uitspreken is voor de verpleegkundige het signaal om een volgend medicijn toe te dienen. Zo snel als de ampul wordt leeggespoten in de perfusie, zo snel verdwijnt de verpleegkundige achter het gordijntje, naar de volgende patiënt en met dezelfde vraag: ‘Wat is je naam en geboortedatum?’. Hoorbaar komt mijn buurman vlotter uit zijn woorden. Blijkbaar moet een patiënt zo geïdentificeerd worden in een ziekenhuis, maar waarom weet ik als patiënt niet wie die verpleegkundige is die mij medicatie komt geven? De personeelsbadge hangt wel ergens, maar is amper zichtbaar en leesbaar. Waarom vraagt die onbekende verpleegkundige ook niet hoe het met me gaat? Of ik pijn heb? Of vertelt ze me hoe de ingreep verliep?

Wie ben ik?

Al liggend en starend naar het plafond probeer ik me te herinneren hoeveel keer men al gevraagd heeft wie ik ben en wat mijn geboortedatum is: de eerste keer op spoedgevallen, bij het aandoen van het identificatiebandje en dan nog ontelbare keren: bij de bloedafname, op de dienst radiologie, in de voorbereidingszaal van het operatiekwartier, op de operatietafel, … Maar hoeveel keer vroeg men hoe het met me gaat, of ik pijn had, of ik nog vragen had? Amper één keer. Als patiënt ben ik toch niet alleen een naam en geboortedatum. Ik lijk soms wel een product dat ergens op de band wordt gezet en ook weer ergens van de band valt.

Ik gooi het roer om: de verpleegkundige die me naar de kamer brengt, vraagt ook, zoals het hoort, wie ik ben en wat mijn geboortedatum is, maar naast deze noodzakelijke info, vertel ik haar zelf meteen ook hoe het met me gaat. En ik vraag ook naar haar naam. Er verschijnt een lach op haar gezicht. Ze begrijpt de humor. Er is een klik.”

Uiteraard is het belangrijk dat de juiste ingreep doorgaat bij de juiste patiënt en dat de juiste patiënt ook de juiste medicatie op het juiste moment krijgt, maar als patiënt word je ook graag gezien en gehoord als mens van vlees en bloed. Vandaar mijn advies: durf, als geïdentificeerde patiënt, ook de vragen de stellen die op je lippen liggen.

____________________________________________________________

Nog niet ingeschreven voor het eerste Patient Empowerment-symposium op 26 oktober?

Ga meteen naar https://www.t-h-e-institute.org/samen-naar-morgen-zorgsymposium