Danielle Derijcke is een fiere mama van twee zonen. Ze vertelt hoe haar persoonlijke ervaring als patiënte haar terugkatapulteerde naar haar eigen jeugd. In het dagelijkse leven werkt Danielle als Patient Engagement Lead bij een farmaceutisch bedrijf (MSD). Daar ziet zij erop toe dat de stem van de patiënt wordt meegenomen in onderzoek- en geneesmiddelenontwikkeling.

En dan was er als een donderslag bij heldere hemel dat ene telefoontje dat je wereld door elkaar schudt : “Mevrouw Derijcke, de resultaten van uw baarmoederbiopsie vertonen abnormaal celweefsel”.

Agressief werd ik gekatapulteerd naar herinneringen aan mijn vader zaliger die op 56 jarige leeftijd overleed aan longkanker, tranen die ik niet meer kon bedwingen, niemand thuis, ….

Kort nadien verwijten aan mezelf, “dramaqueen”, “de gynecoloog zei dat we er nog op tijd bij waren maar het weefsel zo snel mogelijk moest worden verwijderd, het is nog geen kanker”. “Get a grip !”

Wat leerde ik van mijn vader die de strijd verloor?

21 jaar was ik, toen mijn vader de strijd tegen longkanker verloor. Ik zat in mijn eindexamens aan de Hogeschool en was me niet bewust van de ernst van mijn vaders ziekte. De grote “K” werd nooit uitgesproken en mijn familie wou me bewust afschermen om mijn studies niet in het gedrang te brengen. Ikzelf, een egoïstische dochter die bijna opgelucht was dat de rokende, rochelende en teer ophoestende pa eventjes in het ziekenhuis lag zodat ik me kon concentreren, me totaal van geen kwaad bewust van de ernst van de zaak.

Tot die dag dat moeder en broer ineens huilend aan de voordeur stonden, onze pa was overleden … Ik heb geen afscheid kunnen nemen, heb zijn hand niet meer stevig kunnen vastpakken (dat was onze onbeholpen manier van te zeggen “ik zie je graag”).

Standaardingreep … of toch niet zo standaard?

Zou ik het anno 2021 anders doen? Diezelfde avond nog vertelde ik mijn zonen hoe de vork in de steel zat. Geoefend voor de spiegel, focus op de feiten, een zelfzekere moeder vol vertrouwen dat alles goed zou komen. Het leek hen alvast gerust te stellen, missie geslaagd.

De ingreep verliep zoals gepland. Nu thuis rust nemen en de heling zijn werk laten doen. Tot een week later opeens alle sluizen opengingen (misschien plastisch uitgedrukt maar zo voelde het). Daar sta je dan als volwassen vrouw van 50 jaar met een handdoek tussen de benen om het bloeden te stelpen. Waar komt dit in hemelsnaam zo plots vandaan!?

“Is er echt geen menselijkere manier om dit op te vangen?”

Van nature heb ik weinig schroom, ik durf mezelf toch een vrouw van de wereld te noemen die haar mannetje kan staan. Maar die dag dus ietwat ongemakkelijk in de spoed tijdens coronatijden, met een partner die niet mee kan naar binnen en je met je angstig hart noodgedwongen moet achterlaten.

“Neemt u plaats in de wachtruimte mevrouw”. Daar sta je dan, niet wetende of je de lekken nog veel langer kan tegenhouden. Er zijn nog 5 wachtenden voor u … dat belooft. Mensen die je aanstaren omdat je daar zo ongemakkelijk staat te wiebelen op je benen. Af en toe discreet voelend wat de schade is. “Is er echt geen menselijkere manier om dit op te vangen? “

Gelukkig werd ik relatief snel doorverwezen naar de gynaecoloog van wacht om de oorzaak te achterhalen. Dit betekende echter dat ik in nog steeds dezelfde toestand nu door het ziekenhuis waadde, zelfstandig naar het tweede verdiep waar ik opnieuw kon plaatsnemen in een wachtzaal … Intussen had de handdoek het begeven …

De waarde van waardigheid

Twee dagen na mijn ontslag uit het ziekenhuis had mijn oudste zoon van 23 de eer me een tweede maal naar de spoed te rijden, in soortgelijke toestand. Met toch wel enige schaamte dat ik zijn allereerste firmawagen zou besmeuren.

Zonder morren nam ik plaats in de spoedwachtruimte, “er zijn nog 7 wachtenden voor u”… Gelukkig kon diezelfde avond nog een ingreep worden ingepland, niet vanzelfsprekend in de huidige Covid-tijden. Mensen werden aan- en uitgereden, bedden achter elkaar in wacht, als auto’s in de file. Gelukkig kon ik me nu wel veilig terugtrekken achter de gordijntjes en het thuisfront geruststellen.

Intussen zijn we een paar maanden verder en nadert mijn eerste checkup, bij mijn oude vertrouwde gynaecologe. Een vriendelijk gezicht, een luisterend oor, een geruststellende blik in mijn richting tijdens het onderzoek, … alles komt goed …

 

Nog niet geabonneerd op onze nieuwsbrief?

De nieuwsbrief heeft geen vaste periodiciteit. Het enige criterium om hem te versturen is de relevantie van de informatie. We spammen niet! Al geabonneerd? Excuses voor deze herinnering.

Je hebt succesvol gesubscribed!