Na de uitleg over mijn ziekte, staarde de arbeidsgeneesheer mij aan: ‘Ge ziet dat niet aan u, hé?’, zei ze achterdochtig.
“Iemand die jou totaal niet kent, beslist of je aandoening echt is.”
Sinds 1 maart 2020 ben ik met medisch pensioen. Daar zijn wel wat bezoekjes aan de arbeidsgeneesheer aan vooraf gegaan. Wat was dat vaak vechten tegen mijn tranen. Je voelt je klein. Iemand die jou totaal niet kent, bezit het mandaat om te beslissen of jouw problematiek, de aandoening waar jij dagelijks mee kampt, echt is. Jouw geloofwaardigheid wordt voor jou bepaald. Er is een dossier dat jouw naam draagt, waarvan jij niet eens weet of de inhoud accuraat is. Sluit het enigszins aan bij de waarheid? En duimen maar, dat hun quota van hervattingen reeds behaald is!
Een sprekend voorbeeld. Twee van mijn opnamebuddy’s – ik noem ze ‘Mijn mensjes’ – staan in het onderwijs. Een tijdje geleden gingen G en H terug aan het werk, mits enkele aanpassingen. Omdat een fulltime regime (nog) niet binnen hun mogelijkheden ligt, hervatten zij deeltijds via het systeem van ‘langdurige verloven voor verminderde prestaties wegens medische redenen’. Elk (school)jaar bieden zij zich opnieuw aan bij de controlearts, met de vereiste verslagen en documenten van een arts-specialist. Van een succesvolle re-integratie gesproken… toch?
Nee, want sinds juni regent het weigeringen van dergelijke aanvragen. Wordt hier bespaard op de meest kwetsbare lagen van de bevolking?
Waarom passen zij, net als zoveel anderen, plots niet (meer) in dit systeem?
Volgens controleorgaan Certimed is de oorzaak een gewijzigde aanpak en passeren de bewuste aanvragen nu via ‘hoofdartsen’. Die stellen vast dat collega-controleartsen in het verleden heel wat aanvragen onterecht goedkeurden. De huidige weigeringen hebben opvallend vaak betrekking op psychische aandoeningen. Het perfecte excuus om zich achter te verschuilen, zit vervat in de interpretatie van volgend zinnetje: ‘De aandoening geeft geen definitief uitsluitsel dat een gedeeltelijke werkhervatting van 75% niet meer mogelijk is tot het einde van de loopbaan.’
“Jouw aandoening wordt geschrapt, alsof het om een boodschappenlijstje gaat”
G kan terugvallen op een ander systeem, vanwege de mogelijkheden voor mensen met jonge kinderen. Voor H ligt het totaal anders. De controlearts meldt haar botweg dat ze nooit recht had op dit specifieke systeem en dat een collega-controlearts indertijd een grote fout heeft begaan. Radeloos vraagt ze om alternatieven. Ze wil zo graag blijven werken. Haar enige opties blijken echter: terug volledig ziek thuisblijven, of voltijds aan de slag gaan. Leed ze aan MS, dan kon de brave man zijn goedkeuring wel geven, want dat staat namelijk nog op ‘de lijst’.
Haar aandoening wordt geschrapt, alsof het om een boodschappenlijstje gaat. De expertise van de psychiater wordt betwist. Zelfs telefoontjes van behandelende artsen brengen geen soelaas.
AFGEKEURD!
Pittig detail: toen H opdiepte wie die incompetente collega indertijd was, stemden naam en handtekening volledig overeen met diezelfde, huidige ‘hoofdarts’. Mmm…
Tot slot neem ik u nog even mee naar het jaar 2018, toen het ‘nog maar’ om 400.000 langdurig zieken ging. Ondertussen is de kaap van 450.000 bereikt. In een land, waar meer gekibbeld wordt dan op een doorsnee kleuterspeelplaats, slaagt een regering van lopende zaken er wonderwel in geruisloos te besparen op de kap van de langdurig zieken en dat in een ongezien tempo.
Verbaast het iemand dat de betrokkenen slechts enkele weken voor het in voege treden van de nieuwe regeling werden aangesteld?
_____________________________
Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd?
Abonneer je via de link op de homepage.
Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.
Heel herkenbaar… en geldt ook voor mensen met lichamelijke aandoeningen. Een vriendin van me, ondertussen bijna zestig, die na een ongeval op haar achttiende een beenamputatie tot boven de knie onderging en veel problemen ondervindt met haar prothese, staat voor dezelfde keuze. Overigens zijn dat niet de enige geruisloze besparingen. Wie terug moet krijgen van de belastingen, moet nu zes maanden tot een jaar wachten op de centen.
Dag Cindy,
Goede en terechte blog: proficiat.
Ik hoor gelijkaardige verhalen van lotgenoten met fibromyalgie en cvs. Sommigen zijn ‘blij’ dat ze ook een depressie of een andere diagnose hebben en men raadt hen aan bij de controle minder over cvs en fibro te spreken en meer over de andere diagnose, dat geeft hen meer kans op erkenning.
Tweederde van je diagnoses/symptomen laten vallen, ik wou dat het ook kon in het dagelijks leven …
Ik weet persoonlijk van iemand die van Invaliditeit naar Werkloosheid werd gestuurd ondanks dat er niets was gewijzigd aan de klachten en de lage kwaliteit van leven. Ze moest bewíjzen dat ze niet kon werken … door te crashen. Na drie dagen was dat dan ook het geval. Helaas duurde haar lichamelijk en mentaal herstel veel langer dan drie dagen.
En na zes maanden alweer op controle, met paniek als gevolg.
Hoe kan je op zo’n manier langdurig aan je herstel werken?!
Hartelijke groeten,
Kris