Sinds Cindy Van Vooren begin 2016 stevig werd geconfronteerd met depressie/burn out/angst- en paniekstoornis legde zij al een heel parcours af. In 2019 richtte ze de website www.eindelijkjezelfzijn.be op. Ze schrijft er over dagdagelijkse dingen, vanuit haar geheel eigen(zinnige) beleving, inclusief een vleugje ‘Cindisme’ hier en daar, met lotgenoten en gelijkgestemden als belangrijkste doelpubliek. Daarnaast geeft ze, als ervaringsdeskundige, een aantal vormingen over psychische kwetsbaarheid in Herstelacademie SaRA.
‘Nog niet genoeg gestraft met je aandoening? Daar doen wij wat aan!’ “Is dat een slogan voor de volgende verkiezingen?”, zo vraagt Cindy Van Vooren zich af. Ze vindt dat sommige arbeidsgeneesheren op een stuitende manier tewerk gaan.  En ze besluit dat de regering van lopende zaken geruisloos maar in een ongezien tempo bespaarde op de kap van langdurig zieken. Als voorbeeld van macht door afhankelijkheid kan deze blog tellen.

Na de uitleg over mijn ziekte, staarde de arbeidsgeneesheer mij aan: ‘Ge ziet dat niet aan u, hé?’, zei ze achterdochtig.

“Iemand die jou totaal niet kent, beslist of je aandoening echt is.”

Sinds 1 maart 2020 ben ik met medisch pensioen. Daar zijn wel wat bezoekjes aan de arbeidsgeneesheer aan vooraf gegaan. Wat was dat vaak vechten tegen mijn tranen. Je voelt je klein. Iemand die jou totaal niet kent, bezit het mandaat om te beslissen of jouw problematiek, de aandoening waar jij dagelijks mee kampt, echt is. Jouw geloofwaardigheid wordt voor jou bepaald. Er is een dossier dat jouw naam draagt, waarvan jij niet eens weet of de inhoud accuraat is. Sluit het enigszins aan bij de waarheid? En duimen maar, dat hun quota van hervattingen reeds behaald is!

Een sprekend voorbeeld. Twee van mijn opnamebuddy’s – ik noem ze ‘Mijn mensjes’ – staan in het onderwijs. Een tijdje geleden gingen G en H terug aan het werk, mits enkele aanpassingen. Omdat een fulltime regime (nog) niet binnen hun mogelijkheden ligt, hervatten zij deeltijds via het systeem van ‘langdurige verloven voor verminderde prestaties wegens medische redenen’. Elk (school)jaar bieden zij zich opnieuw aan bij de controlearts, met de vereiste verslagen en documenten van een arts-specialist. Van een succesvolle re-integratie gesproken… toch?

Nee, want sinds juni regent het weigeringen van dergelijke aanvragen. Wordt hier bespaard op de meest kwetsbare lagen van de bevolking?

Waarom passen zij, net als zoveel anderen, plots niet (meer) in dit systeem?

Volgens controleorgaan Certimed is de oorzaak een gewijzigde aanpak en passeren de bewuste aanvragen nu via ‘hoofdartsen’. Die stellen vast dat collega-controleartsen in het verleden heel wat aanvragen onterecht goedkeurden. De huidige weigeringen hebben opvallend vaak betrekking op psychische aandoeningen. Het perfecte excuus om zich achter te verschuilen, zit vervat in de interpretatie van volgend zinnetje: ‘De aandoening geeft geen definitief uitsluitsel dat een gedeeltelijke werkhervatting van 75% niet meer mogelijk is tot het einde van de loopbaan.’

“Jouw aandoening wordt geschrapt, alsof het om een boodschappenlijstje gaat”

G kan terugvallen op een ander systeem, vanwege de mogelijkheden voor mensen met jonge kinderen. Voor H ligt het totaal anders. De controlearts meldt haar botweg dat ze nooit recht had op dit specifieke systeem en dat een collega-controlearts indertijd een grote fout heeft begaan. Radeloos vraagt ze om alternatieven. Ze wil zo graag blijven werken. Haar enige opties blijken echter: terug volledig ziek thuisblijven, of voltijds aan de slag gaan. Leed ze aan MS, dan kon de brave man zijn goedkeuring wel geven, want dat staat namelijk nog op ‘de lijst’.

Haar aandoening wordt geschrapt, alsof het om een boodschappenlijstje gaat. De expertise van de psychiater wordt betwist. Zelfs telefoontjes van behandelende artsen brengen geen soelaas.

AFGEKEURD!

Pittig detail: toen H opdiepte wie die incompetente collega indertijd was, stemden naam en handtekening volledig overeen met diezelfde, huidige ‘hoofdarts’. Mmm…

Tot slot neem ik u nog even mee naar het jaar 2018, toen het ‘nog maar’ om 400.000 langdurig zieken ging. Ondertussen is de kaap van 450.000 bereikt. In een land, waar meer gekibbeld wordt dan op een doorsnee kleuterspeelplaats, slaagt een regering van lopende zaken er wonderwel in geruisloos te besparen op de kap van de langdurig zieken en dat in een ongezien tempo.

Verbaast het iemand dat de betrokkenen slechts enkele weken voor het in voege treden van de nieuwe regeling werden aangesteld?

_____________________________

Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd?
Abonneer je via de link op de homepage.

Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.

Blijf op de hoogte met onze nieuwsbrief.

De nieuwsbrief heeft geen vaste periodiciteit. Het enige criterium om hem te versturen is de relevantie van de informatie. We spammen niet! Al geabonneerd? Excuses voor deze herinnering.

Je hebt succesvol gesubscribed!