In de week van de zorg en één dag na de dag van de verpleegkunde
Verpleeg- en vroedkundigen hollen van hot naar her. Daar kan je ook als patiënt iets aan doen …
De dag van de verpleegkunde op 12 mei is ook de geboortedatum van Florence Nightingale, ‘de vrouw met de lamp’. Gelukkig zijn we al een poos weg van de verpleegkundige die met een olielamp door de kille gangen van het ziekenhuis stapt. Helaas hoor ik nu te vaak van patiënten en familie dat verpleegkundigen door de gangen hollen met amper tijd om naar de patiënten kijken en met de focus bijna voltijds op hun Computer On Wheels (COW). Laat ons daar één dag later én in deze week van de zorg even kritisch op inzoomen.
Een ziekenhuiswereld zonder computers kan gewoonweg niet meer, maar misschien zijn we nu wel te ver doorgeslagen naar de doorgedreven digitalisatie ten koste van de warme patiëntenzorg. Een beter passende zorg ligt waarschijnlijk ergens tussen de verpleegkundige met de lamp en de hollende door een PC op de voet gevolgde verpleegkundige.
Je voorbereiden op de consultatie
Maar zouden de patiënten en bij uitbreiding hun mantelzorgers deze hollende verpleegkundigen ook ergens mee kunnen helpen? Persoonlijk denk ik aan vele kleine zaken. Stel: ik word opgenomen in het ziekenhuis en ik neem alvast mijn medicatieschema mee. Dat bevat zowel de niet-voorschriftplichtige medicatie als de medicatie in de oorspronkelijke verpakking. In nood weet ik als patiënt welke persoon men op welk nummer mag contacteren en waaraan ik allergisch ben (neen, niet alleen medicatie, maar bijvoorbeeld ook pleisters en/of voedingswaren). Ook besprak ik met mijn arts al eerder mijn levensdoelen, Ik schreef reeds mijn eventuele vragen op, …
Daarnaast heb ik als patiënt ook het geloof in eigen kunnen en in de actieve rol die ik nog kan en wil opnemen. Ik moet als patiënt niet alles zomaar dulden. Stel: ik kom voor een totale heupprothese naar het ziekenhuis en kan het gros van mijn verzorging postoperatief nog zelf. Enkel voor een heel klein stukje heb ik de hulp nodig van een verpleegkundige. Die gaat je echt geen lastige patiënt vinden als je hem of haar dat zegt.
“Geloven in de zelfredzaamheid van de patiënt”
We moeten met z’n allen durven afstappen van de dwang echt te willen zorgen voor de anderen en meer geloven in de zelfredzaamheid van de individuele patiënt. Dan bespreek je ook met de patiënt wat hij zelf kan en wil, wat voor hem tijdens een opname misschien minder belangrijk is en natuurlijk hoe we de violen gelijk kunnen stemmen. Duw die patiënt-passagier maar naar de positie van copiloot als de omstandigheden veilig zijn. Dat heet ‘empowerment’.
Volgens mij is nu een van de belangrijkste taken van de zorgverleners binnen de ziekenhuismuren om patiënten zo goed mogelijk voor te bereiden op een terugkeer naar de thuissituatie, ongeacht of het gaat om een jonge dan wel oude patiënt, dan wel om patiënten met een psychische kwetsbaarheid. Het verblijf in het ziekenhuis is immers liefst slechts een zeer korte passage in iemands leven. De patiënt wel als gewenste gast binnen de ziekenhuismuren, maar toch ook een gast die er niet langer dan strikt noodzakelijk verblijft. Als ziekenhuis willen we onze gasten een zo aangenaam mogelijk verblijf bieden, maar met maximale input van onze klanten om dag na dag de zorg te verbeteren.
Door je als patiënt al zo goed mogelijk voor te bereiden op je opname komt er tijdens je verblijf vermoedelijk wat tijd vrij. Daardoor moet de verpleegkundige wellicht iets minder door de gangen hollen, al dan niet op de hielen gezeten door die weinig empathische COW. Op die manier zorg je er als patiënt mee voor dat die moderne versie van ‘de vrouw met de lamp’ even echt aan je bed kan zitten.
Noteer nu al de datum van het 2de zorgsymposium van de vzw Patient Empowerment en THE Institute:
dinsdag 25 oktober 2022
