Joris Tas is voor corona een zogenaamde risicopatiënt. Onzekerheid loopt als een rode draad door het stukje van zijn dagboek dat we mogen meelezen. Onzekerheid kan het gevoel van afhankelijkheid en dus van disempowerment verhogen.
16 maart: ik word wakker met een kanjer van een abces. Wat nu? Corona heeft blijkbaar ook serieus ons land ingepalmd. Kan ik nog terecht bij mijn tandarts? In principe niet maar zij kent mij en ik mag toch komen. Een gebarsten wijsheidstand is de oorzaak en die moet er uit. Maar eerst antibiotica nemen. Een eerste probleem: de tandarts kent mijn medisch dossier niet en schrijft mij dat dus voor. Eigenlijk zou ik moeten weten dat dit niet goed is voor mij – Crohn patiënt – maar ik ben allang blij geholpen te worden.
19 maart: de tand is getrokken. Maar ik heb diarree zoals ik kon voorzien. Het zal na een paar dagen wel beteren.
6 april: het betert niet. Een tweede probleem: “mijn” sinds meer dan 30 jaar internist is met pensioen. Ik heb telefonisch contact met zijn vervanger die mij een voorschrijft mailt. Als het na 10 dagen niet beter is moet ik hem terug contacteren.
29 april: het was (verleden tijd) beter. Dus ik moet terug de internist telefoneren. Maar met die Corona en vermits ik zowel qua leeftijd als Crohn een risicopatiënt ben? En met wat angst ook eerlijk gezegd om in een kliniek op consultatie te (moeten) gaan. Het derde probleem is eigenlijk dubbel: enerzijds is het duidelijk dat politici andere ideeën hebben over sommige maatregelen dan de wetenschappers. Bovendien zijn er veel te veel politici mee bezig, vooral aan Vlaamse kant zijn er enkele die zich absoluut willen profileren. Anderzijds lopen er veel mensen op straat die denken onkwetsbaar te zijn en vooral geen rekening houden met hun medeburgers. “Over het algemeen zijn de Belgen gedisciplineerd” zegt men. Kletskoek, enkel wanneer men in hun zakken zit – met boetes bijvoorbeeld – houden ze zich aan de regels. Behalve dan de ouderen die nu in angst leven. Ik weet dus niet goed wat doen. Volgend probleem: voor de eerste keer in mijn leven voel ik onzekerheid.
Te lang gewacht met op consultatie te gaan…
13 mei: net voor mijn verjaardag. Mijn conditie slecht al blijf ik wel bezig en beweeg ik voldoende (denk ik toch). Ik moet nu echt wel een beslissing nemen. Dus eerst een bloedafname en dan een afspraak maken. Dat kan verrassend snel al moet ik de verpleegster ervan overtuigen dat het dringend is. Bij mijn vorige internist zou dat geen probleem geweest zijn. Met hem kon ik goed praten, als gelijke. Die wist wel dat “dringend” bij mij geen ijdel woord is.
20 mei: met deze internist kan ik meteen ook goed overweg. Hij heeft mijn dossier blijkbaar goed bekeken. Maar nu de uitslagen van de bloedanalyse …nog een probleem: ONMIDDELLIJK opname. Te lang gewacht met op consultatie te gaan. Het is iets over één uur en ik moet eerst een Coronatest ondergaan. Nee, echt niet leuk dat gepeuter in je keel via de neus. Net voor tien uur ’s avonds: ik zou rond zes uur het verdict gekregen hebben maar nu pas hoor ik dat de test negatief is. Ik mag morgenvroeg opgenomen worden.
21 mei: ik krijg onmiddellijk een halve liter bloed en veel water. Ik heb ernstige bloedarmoede en mijn nieren zijn gedeeltelijk uitgedroogd …. Het werd in de media nog vermeld: geen onderzoeken uitstellen. Waarom heb ik verd… niet geluisterd, angst is geen goede raadgever!
30 mei: ik mag naar huis, opgelapt en vooral een les rijker (men is nooit te oud om te leren).
Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd? Abonneer je via de link op de homepage.
Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.
Ik begrijp heel goed uw aarzeling in een ziekenhuis op raadpleging te gaan. Ten eerste is het ons wekenlang met klem verboden. Ten tweede vind ik de angst voor besmetting niet helemaal ongegrond. Bij een onderzoek in de afdeling medische beeldvorming stelde ik vast dat alles wel gereinigd en ontsmet werd tussen 2 patiënten, behalve het kleedhokje. Daar kon je alleen je handen ontsmetten, maar er was bijvoorbeeld niets om het tablet te ontsmetten waarop men bril, juwelen, horloge en… tandprothese legt. Ook de muren droegen zichtbare sporen van vorige bezoekers die er steun zochten voor het aan- of uittrekken van schoenen en sokken.