Lieve Flour – Merk: Boomer – Bouwjaar 1944 – Max. snelheid: ca 3 km/u. Twintig jaar mantelzorg en een reeks eigen aandoeningen waarvan de combinatie moeilijk op een bevredigende manier te behandelen blijkt, hebben haar een schat opgeleverd aan ervaringen in de zorg. Zowel hoe het kan als hoe het vooral niet moet. In de hoop dat ook anderen daar wat aan hebben, wil ze die graag delen.

De Wet op de patiëntenrechten (2002) voorziet het patiëntenrecht om zelf zijn/haar zorgverlener te kiezen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De getuigenis van Lieve Flour illustreert waarom veel patiënten gemakkelijker veranderen van telecomoperator en energieleverancier dan van huisarts. Een leerzame getuigenis voor elkeen die een nieuwe huisarts moet kiezen.

Haast niemand vindt het fijn om te verhuizen en vaak ook niet om weer eens een nieuwe huisarts of ziekenhuis te zoeken. Het is in mijn leven een paar tientallen keren gebeurd. Na de verplichte bedrijfsarts overzee en de verplichte bedrijfsarts in Brussel, kwamen de vrij door mijn ouders gekozen huisartsen. Ook niet altijd een cadeau. De tijden waren anders en je kon er in de meeste gevallen donder op zeggen dat het medisch geheim prompt verdampte bij de voordeur van de gezinswoning, ook wanneer daar medisch of juridisch geen enkele gegronde reden voor was. Je keek wel uit wat je die man of vrouw vertelde, want het was je ouders al bekend nog vóór je zelf thuiskwam.

Vervolgens koos ik zelf mijn huisarts, maar nog steeds zorgden opeenvolgende adressen ervoor dat ik een indrukwekkende lijst van steden en gemeenten kan voorleggen waar ik een beroep deed op de diensten van minstens één arts.

Bij mijn hopelijk definitieve verhuizing bleef ik eerst nog mijn huisarts uit een vorige gemeente raadplegen omdat ik daar tevreden over was en ook omdat ik het veranderen van huisarts eerlijk gezegd wat zat was. Maar het feit dat ik ook mijn auto had verkocht en de verplaatsingen met het openbaar vervoer niet overal even goed geregeld zijn, dwongen me om toch opnieuw een volgende lijfarts te kiezen.

Liet ik me eerder in mijn volwassen leven vaak leiden door de ervaringen van familieleden en vrienden, dat zou ik het nu anders aanpakken.

“Een Zoek-Een-Artsplan met drie punten”

Al zeg ik het zelf, mijn Zoek-Een-Artsplan was briljant in zijn eenvoud. Uit drie punten bestond het: jachtgebied beperken, onderhandelingspunten opstellen, bellen.

Omdat de natuur beslist heeft dat de mens met het stijgen der jaren ouder en niet jonger wordt en dat het ouder worden gepaard gaat met meer klachten dan jong zijn, wou ik het liefst nog jaren te voet mijn arts kunnen opzoeken. Daarmee samenhangend gaf ik de voorkeur aan een arts die veel jonger was dan ik, zodat hij of zij me nog zou kunnen begeleiden tot ik te oud zou zijn om alleen te wonen.

Vandaar dat ik me wapende met een stratenplan en de Witte Gids opensloeg op de pagina van ‘dokters in de geneeskunde’ van mijn woonplaats. Voor wie pas na het verdwijnen van die twee hulpmiddelen geboren is: een stratenplan is een stuk Google Maps op een groot papier en de Witte Gids is een dik analoog boek waarin telefoonnummers van private personen per gemeente alfabetisch gerangschikt staan. Je moet alles zelf opzoeken, het geeft geen suggesties.

Mijn tweede opdracht was het opmaken van een lijst met eigenschappen en gedragingen die ik belangrijk vind bij een arts en wat hij of zij wederkerig van mij mag eisen. Over sommige van die items viel te onderhandelen, over andere niet.

Met een arts die het bijvoorbeeld niet met zijn of haar geweten in overeenstemming kan brengen om me bij te staan bij een waardig levenseinde, ga ik niet in zee. Dat wil ik graag op voorhand weten om niet in zo’n cruciale situatie te moeten vaststellen dat ik acuut op zoek moet naar een andere zorgverstrekker. Waarmee ik niet bedoel dat ik het in deze delicate beslissing alleen voor het zeggen wil hebben.

Daarna nam ik de telefoon en belde naar het dichtstbijzijnde adres. In mijn eigen straat.

“We zijn het niet altijd in alles onmiddellijk met elkaar eens, maar …”

Het geluk was aan mijn kant. Ze was nog jong, de vrouwelijk arts die me ontving en ze vond zelfs dat mijn aanpak navolging verdiende. Ze kon zich in nagenoeg alle punten vinden. Ze kreeg later nog een stuk of wat dicht beschreven velletjes met losse informatie over mezelf, mijn verleden, mijn familie, mijn belangstellingen en hobby’s, de dingen waarvan ik zelf vind dat ik er goed in ben en dingen waarmee ik niet graag uitpak, zodat ze zich ook een algemener beeld kon vormen van wie ik ben en hoe ik in het leven sta.

We zijn het niet altijd in alles onmiddellijk met elkaar eens, mijn huisarts en ik. Maar wanneer het nodig is, overleggen we als twee volwassen mensen. Het is sinds onze kennismaking nog nooit gebeurd dat we geen compromis vonden waar we beiden achter staan.

Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd?
Abonneer je via de link op de homepage.

Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.

Nog niet geabonneerd op onze nieuwsbrief?

De nieuwsbrief heeft geen vaste periodiciteit. Het enige criterium om hem te versturen is de relevantie van de informatie. We spammen niet! Al geabonneerd? Excuses voor deze herinnering.

Je hebt succesvol gesubscribed!