Toen onze jongste dochter Kaat een jaar of 3 was, merkten we af en toe dingetjes die op autisme konden lijken.
We hadden ondertussen ook al wat meer ervaring doordat onze oudste zoon in 2016 de diagnose autisme kreeg. Met voldoende structuur en rustmomentjes groeide en bloeide ze goed en we besloten om af te wachten zolang ze er zelf niet te veel hinder van ondervond. Het leidde soms ook tot grappige momenten, ze had vaak een heel pragmatische aanpak. Haar oplossing voor alles was: een aftelkalender. Dus toen broerlief bang was om dood te gaan, vond ze dat we ook best een aftelkalender konden maken om hem gerust te stellen.
Een diagnostisch traject
In de derde kleuterklas liep het echter niet van een leien dakje, ze voelde meer druk en haar welzijn ging naar beneden. We merkten dat ze meer stress begon te krijgen, ze wou niet meer graag naar school, haar ontwikkeling viel terug, ze sliep slechter, had veel nachtmerries … Daarom besloten we om haar toch aan te melden voor een diagnostisch traject.
Onze vaste kinderpsychiater die ons bij onze oudste zoon altijd met raad en daad bijstaat, raadde ons aan om naar een centrum te gaan waar ze meer ervaring hadden met kleuters, omdat het bij meisjes soms complexer is om een diagnose te stellen. Daar werden we heel fijn ontvangen, onze bezorgdheden werden op tafel gelegd en een mogelijk traject werd besproken.
Prikkelen & Ontprikkelen
Kaat mocht enkele keren gaan spelen om haar te observeren en ze mocht enkele dagen naar “een nieuw klasje”. Tijdens de speelmomentjes was het knap en tegelijk pijnlijk om te zien hoe ze haar uit haar comfortzone konden krijgen. Het was niet fijn om haar te zien vastlopen, maar het was wel een geruststelling dat het wel duidelijk zichtbaar werd. We merkten dat ze zich vaak goed hield op plaatsen waar ze niet heel eigen was en dat ze thuis dan moest ontprikkelen. Het gaf veel vertrouwen dat het lukte om haar te triggeren tijdens het spelen.
Na de speelmomentjes bij de kinderpsychiater mocht ze enkele dagen ambulant naar haar “nieuwe klasje”. Daar kon ze samen met andere kleuters spelen, eten … en ondertussen konden ze alle testen doen. We hadden het allemaal al eens meegemaakt, dus het leek misschien minder beladen dan bij onze oudste zoon en toch kwam het deze keer wat harder binnen. Was het omdat het onze dochter was, omdat ze de jongste was, omdat we ondertussen beter wisten wat het voor haar zou betekenen … Ik weet het niet, maar waar het bij onze zoon als een opluchting voelde dat we eindelijk wisten wat er was en hoe we hem konden helpen, deed het deze keer toch meer pijn om te aanvaarden.
Een fijn gesprek
Het diagnosegesprek met de kinderpsychiater was helemaal af, het was heel begripvol en helemaal op ons tempo. Bij aankomst zaten we meteen in spanning op het puntje van onze stoel en de kinderpsychiater vertelde dat ze meteen met de deur in huis ging vallen. Ze vertelde ons dat Kaat autisme had en dat er geen twijfel over was, de tekens waren heel duidelijk. Ze liet dit even bezinken en vroeg daarna of we het verslag volledig wilden overlopen of dat we dit liever op ons gemakje wilde lezen. Het was een heel fijn gesprek, waar er veel informatie werd gegeven, maar helemaal op ons tempo, waar er niets verbloemd werd, maar alles eerlijk op tafel gelegd, waar er ruimte was om alles te laten bezinken, waar er ruimte was om vragen te stellen en bezorgdheden te bespreken, waar we tips kregen en de volgende stappen werden besproken. We luisterden naar elkaar.
Hoewel er natuurlijk leukere gesprekken zijn, kijken we toch met een fijn en warm gevoel op het diagnostisch traject en het eindgesprek. Ondertussen zijn we bijna anderhalf jaar verder en hebben we met vallen en opstaan al veel geleerd van onze pragmatische dochter. We hebben geen glazen bol voor de toekomst, maar met de juiste begeleiding en omkadering gaat ze zeker haar plekje vinden. Het belangrijkste dat we geleerd hebben doorheen de jaren is dat het ontzettend belangrijk is dat er iemand luistert naar je bezorgdheden en ze ernstig neemt.
Door echt te luisteren naar mensen, begrip te tonen en hen te begeleiden, geef je hen de kracht en de tools om er zelf mee aan de slag te gaan en hun eigen weg te vinden.
Deze blog werd geschreven in het kader van de campagne.
