Dienstverleners zouden hun digitale media seniorvriendelijker moeten maken. Wie digitalisering niet aanpast aan wie er niet sterk in is, sluit uit.
Iedere mantelzorger weet net als ik hoe het ouder worden samengaat met heel wat chronische rouw omwille van verlies van bijvoorbeeld mobiliteit en autonomie. Ik daag banken en andere dienstverleners al jaren uit om hun digitale media seniorvriendelijker te maken. En om ouderen de keuze te laten om real life geholpen te worden. Het geeft hen zelfwaarde, menselijk contact, kleine doelen, betekenis en zoveel meer.
Een praatje kunnen maken, heeft betekenis
Het praatje bij de bank, de telefoonwinkel, … hebben betekenis voor de senior en zorgden mee voor een gevoel van autonomie. De digitalisering heeft veel van hun zelfredzaamheid opgegeten. Een generatie die meer dan de helft van zijn leven doorbracht en deelde in de analoge wereld en menselijk contact, wordt steeds afhankelijker van anderen voor dingen die hen in hun basisbehoeften voorzien. Maaltijden bestellen? Digitaal doorgeven. Telecomprobleem? Kiesmenu’s waarvoor je EN goed gehoor EN synthese-skills, … nodig hebt. Afspraak nodig voor een loket? Digitaal! Een afspraak maken met de huisarts? Boek zelf in via de website. Bellen naar een radiozender? Appke installeren en reageren via website of smartphone. Laten weten wat je van een fietspad vindt? Appke, natuurlijk … Nieuwe trottoir- en wegaanleg? Ook in functie van rollators, rolwagens of eerder voor de doelgroep fietsers? Welbevindenenquêtes en polls … U raadt het al, bijna allemaal digitaal. Wie digitalisering niet aanpast aan wie er niet sterk in is, sluit uit.
Wat als je in hun schoenen stond?
Gebruiksvriendelijk is dat wat ook de meest kwetsbare kan hanteren. Het houdt rekening met de nood aan eenvoud, met beperkter zicht, minder gehoor, digitale ongeletterdheid, trager denken, … Dus naast meer toiletten, bankjes, buurtwinkels, … graag eindelijk ook aandacht voor hoe te complexe digitalisering de autonomie van de senior beetje bij beetje opeet. Of blijven we het normaal vinden dat ze overal een vrijwilliger, een ondersteuner voor nodig hebben? Dat de omgeving steeds meer taken overneemt omwille van de complexiteit? Hoe zou het zijn om in hun schoenen te staan? We kregen zoveel mee van die generaties: zelfredzaamheid, onderhandelingsvaardigheid, leren “ons plan trekken “, … in het echte leven. De pandemie illustreerde hoe deze generatie en hun stem amper aan bod kwam, niet in debatprogramma’s, niet in de pers. Met hun ervaringsdeskundigheid hebben ze ons nochtans heel veel te vertellen en te leren.
Tijd om hen weer de plek te geven die ze verdienen.
Daarom ook een stem aan hun mantelzorgers. Zo blijf ik overal aan bellen trekken, bij verzekeringen, telecom, … ze dwingen mensen tot smartphones, ouderen zijn nog kwetsbaarder voor fishing, willen ze een covidsafepas, dan krijgen ze die code er zelf niet op. Overigens, ook de jongere generatie die niet mee is, wordt steeds kwetsbaarder en afhankelijker van derden. Nee, ze moeten niet naar de les en zich aanpassen. Ze passen zich al 30 jaar aan. Tijd dat de samenleving ophoudt met te roepen “we moeten verbinden”. We moeten bovenal laten MERKEN dat ze ertoe doen.
Hoog tijd dat de samenleving zich aanpast aan de levensfases van mensen want kwetsbaar is iedereen.
Hernieuw je lidmaatschap & Word lid!