“Beu, ik ben het beu!”. Dat hoor je de laatste tijd wel erg vaak en toegegeven, soms wordt dat terecht gezegd maar eerlijk, ik ben het ook dikwijls beu gehoord.
Vorige zondag was ik onderweg met mijn nichtje en zij was ook zo bezig. “Waarom mag ik je nog niet vastpakken? Hoe lang gaat dat nog duren? Dat mondmasker, ik ben dat beu.” Van haar begrijp ik dat, zij heeft een mentale beperking en voor die mensen is knuffelen nog belangrijker dan voor anderen. Voor het eerst sinds vier maanden kon zij weer op bezoek komen bij haar bejaarde moeder, mét mondmasker voor de veiligheid van moeder en tante want we zijn beiden risicopatiënt. Zij verbleef tijdens de crisisperiode in een zorginstelling in strikte lockdown. Ik kan me best voorstellen hoe moeilijk dat voor haar was: beperkt worden in je vrijheid, gewoontes moeten opgeven en niet altijd begrijpen waarom deze maatregelen nodig zijn. Het voelde aan als een straf en ze werd er wat opstandig van. “Wie zegt dat ik achter het plexiglas moet blijven in de bezoekersruimte? Stom virus, ik ben het beu om binnen te zitten!”
“Toen de pandemie uitbrak,
vroeg het extra veerkracht om daarmee om te gaan”
Voor haar hoop ik dat de versoepelingen niet direct leiden tot een tweede golf en bijgevolg weer een stap achteruit in de herwonnen vrijheid. Al vrees ik daar wel voor als je de nieuwsberichten leest. Dat baart me als chronisch patiënt toch zorgen. Ik “mag” het al dikwijls uitleggen aan mijn omgeving waarom het mij wegens mijn aandoening niet lukt om aan sommige leuke activiteiten deel te nemen. Toen de pandemie uitbrak, vroeg het extra veerkracht om daarmee om te gaan. Ik vergelijk mijn situatie met een tweesnijdend zwaard. Door de jaren heen heb ik reeds veel moeten (los)laten, en wellicht daardoor kan ik beter relativeren: “Covid-19, oké, als iedereen zijn gezond verstand gebruikt en ik ook voorzichtig ben, dan komen we daar goed doorheen”. Anderzijds denk ik soms “Nog meer inleveren, wat schiet er nog over?” Ik kan mij wel goed afzonderen maar de andere gezinsleden kunnen het virus ook meebrengen. Ik ben in zekere zin nog meer afhankelijk van hun begrip en goede wil. Ik klaag niet want daar schiet je niets mee op. Ik had het geluk dat mijn huisartsenpraktijk zich vlug prima organiseerde en mijn internist kon mij via telefoon ook raad geven. Dat nam wat onzekerheid weg, al voelde ik mij enigszins verloren door het wegvallen van de kinésessies. Deze konden na enige tijd echter op een veilige manier weer opstarten, wat een opluchting.
“Het gevoel controle te verliezen wordt in de hand gewerkt
door externe factoren waar ik geen vat op heb”
MAAR het gevoel de controle te verliezen en risico te lopen, dat wordt in de hand gewerkt door een aantal externe factoren waar ik geen vat op heb, en dat ben ik stilaan beu. Ik noem er een paar. De experten boezemen vertrouwen in met duidelijke adviezen, maar dan blijken de politici niet in staat de juiste beslissingen te nemen en snel te handelen. Weg vertrouwen, zeker als ze mekaar dan nog eens tegenspreken. En dan zijn er ook burgers die de draagwijdte van de veiligheidsvoorschriften geacht zijn te kennen maar ze aan hun laars lappen. Ik huiver als ik massa’s volk samengetroept zie, onnadenkend met de gezondheid van zichzelf én anderen spelend. Je zou je voor minder machteloos voelen!
Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd? Abonneer je via de link op de homepage.
Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.