Op het eerste gezicht gaat de blog over het belang van een warm bad in een woonzorgcentrum. Maar lees vooral door tot op het einde, dan verneem je waar het echt om gaat.
Wij, residenten, hebben niet alleen recht op een wekelijks bad, we zijn daar min of meer toe verplicht. Dat “min of meer” slaat op het feit dat we ook mogen opteren voor een douche en “wekelijks” is een voorzorgsmaatregel om erover te waken dat ook mensen zoals ik, die nog in vrij grote mate voor de instandhouding van hun lijfelijke infrastructuur kunnen instaan, toch om de zeven dagen door een expert worden schoongepoetst.
Dat warme bad ervaar ik zelf toch wel een beetje als een luxe. Voor anderen moet het daarentegen beschouwd worden als een noodzaak of op zijn minst als een betekenisvolle bijdrage aan hun comfort. Dat is het geval voor mijn medebewoners die voor lange tijd of permanent zo zwaar zorgbehoevend zijn dat ze, buiten dat wekelijkse bad, altijd in bed gewassen worden.
Dat is een heel gedoe. Niet alleen voor de zorgverstrekkers, al wordt dat wel eens vergeten.
Zwaar zorgbehoevenden volledig baden is een nog groter gedoe, waar vaak tilliften en speciale netten aan te pas komen. Maar het is zo fijn als ze dan eenmaal in het warme water zijn neergelaten. Hun pijnlijke en vaak verkrampte spieren ontspannen, het water verlicht de druk van de zwaartekracht, de warmte omarmt hun hele verstijfde lijf.
De planning wordt verstoord!
Precies omdat het zo’n gedoe is, zijn er meestal twee zorgverstrekkers nodig om één “passieve” bewoner in de best mogelijke omstandigheden te baden. Daaruit volgt dat een kleine verstoring van het benodigde personeelsbestand rimpels veroorzaakt in de hele planning. Ook die van het baden.
Daardoor komt het dan weer dat een van mijn nieuwe vrienden uit de categorie “gedoe”, nu al tweemaal zijn dinsdagse bad aan zijn neus (en de rest van zijn lichaam) voorbij zag gaan. Als je dat in dagen uittelt, komt dat neer op het volgende: van de woensdag na het bad tot de volgende dinsdag, dat is zeven dagen. De week daarop: idem. Van vorige woensdag tot volgende week maandag: zes dagen. Twintig dagen zonder het ontspannen en schoon gevoel en geen enkele garantie dat daar binnenkort verandering in komt.
Dus dacht ik een oplossing gevonden te hebben. Als ik nu eens mijn zaterdagse luxebeurt zou afstaan aan mijn onfortuinlijke vriend? En later misschien ook aan iemand anders?
Mijn logische & bereidwillige oplossing …
Mijn redenering was de volgende: de zorgkundige die me op de kamer helpt bij het wassen van mijn rug, zou er slechts een paar minuten over doen in plaats van minstens een kwartier. Ze zou daarna (of daarvóór) beschikbaar zijn om de verstrekker van de andere vleugel te helpen bij het baden. De badkamer was sowieso voorzien voor mijn beurt, alleen moest er nu misschien een bed van de ene vleugel naar de andere gerold worden, maar dat is een kwestie van enkele tientallen meters verder.
Ja maar, wat als die vriend dan volgende dinsdag wél in bad kan?
Tja, dan heeft hij op vier dagen tijd twee keer kunnen genieten. Wat is daar mis mee?
Het lijkt me slechts een geringe compensatie voor de andere twintig dagen. Hij heeft dan nog steeds een beurt te weinig gekregen.
Njet!
Maar dat kon niet. Want “het is niet doorgegeven” en “dat is een andere gang” en “ik weet niet of de planning dat toelaat”.
Dat is het verschil tussen de theorie van de onthaalbrochure op glanzend papier en de droge realiteit van het praktijkbad.
Deze blog werd geschreven in het kader van de campagne.
