Ondanks het feit dat door die poort ooit de chemo liep die de kwaadaardige cellen in haar lijf doodde (en dus ook haar leven toch al zeker voor een deel redde), kon het onding niet snel genoeg uit haar lichaam. Zelfs nog sneller dan de tumor die ooit uit haar borst werd weggehaald. Toen zat ze op de rollercoaster en had ze vooral het gevoel dat ze werd geleefd en dat er voor haar werd beslist. Dit wou ze geen tweede keer laten gebeuren.
Ze wist wat ze wou
Zij zat nu aan het stuur, niet de chirurg of de oncoloog, maar zij. Ze wist wat ze wou. Net zoals bij elke ingreep werden haar de voor- en nadelen van het wel of niet wegnemen van de poort uitgelegd. Het overviel haar: stel dat ze zou hervallen, dan zou men opnieuw een poortkatheter moeten steken. Was er een kans op herval bij haar? Zij die zo trouw haar therapie volgde en ook kon aanhouden: geen enkele kuur moest uitgesteld worden omwille van een afwijkend bloedbeeld; ze plande haar vakanties zo dat elke kuur op het initieel geplande moment kon doorgaan; ze deed alles wat haar zorgverleners vroegen en nog was er een kans op herval.
“Ergens diep van binnen voelde ze zich bedrogen”
Had men haar dit ooit verteld toen ze startte met de chemotherapie? Had zij dit ooit zelf moeten vragen: wat is de kans op herval en binnen welke periode? En wat doet de kans op herval stijgen en wat doet ze dalen? Ze zette haar ganse leven in functie van de cycli chemotherapie. Alles moest ervoor wijken, zelfs de lang geplande vakantie met haar beste vriendin. Een vriendin waarvan ze intussen afscheid moest nemen: een hartstilstand werd haar fataal. Geen kans meer om de uitgestelde reis in te halen: het ontglipte hen beiden.
Van woede naar dankbaarheid
En in de consultatieruimte vernam ze dat het misschien niet ideaal was, maar dat een chemotherapietoediening ook wel eens een paar dagen kan verschoven worden. Ze kookte. Waarom was ze zo egoïstisch geweest en had ze haar chemo boven de vakantie met haar beste vriendin verkozen? En waarom had niemand haar hierover aangesproken, ook niet haar beste vriendin? Al snel maakte de woede plaats voor dankbaarheid omdat anderen hun verwachtingen opzij gezet hebben voor haar therapie en dus haar maximale kansen op genezing gaven.
Stiekem …
Finaal besluit de fiere dame om haar katheter te laten zitten: ergens diep van binnen koestert ze hem toch. Stiekem noemde ze hem naar haar overleden vriendin: ze zijn nu steeds samen op pad. Bij één van haar halfjaarlijkse controles bedankt ze ook nog eens zeer uitdrukkelijk haar behandelende arts. Hij is het die haar deed nadenken of ze de katheter echt wel wou laten verwijderen. Hij voelde immers aan dat haar emoties toen de bovenhand hadden en niet de ratio, die anders zo kenmerkend voor haar was.
Het tovert een glimlach op het anders toch eerder norse gezicht van haar oncoloog.
__________________________
Voortaan een melding krijgen als er een nieuwe blog is gepubliceerd of als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment? Abonneer je via de link op de homepage.
Wil je zelf een ervaring of standpunt delen via de blog van de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.