Ellen Pipers, vroedvrouw in hart en nieren, was toen ze opgenomen werd voor een longontsteking zelf nog student vroedvrouw. Na 13 jaar als vroedvrouw te hebben gewerkt in het ziekenhuis was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ondertussen werkt ze aan een onderzoek rond patiënt- en persoonsgerichtheid aan de UHasselt en UGent.

Vertrouwensband met de huisarts

Na mijn stage op de verloskamer voelde ik me heel erg moe, wat niet zo verwonderlijk was na de onderbroken nachten, omdat ik zoveel mogelijk bevallingen wou bijwonen. Na een paar dagen begon ik te hoesten en koorts te krijgen, de puffer die ik normaal gebruikte voor mijn allergie tegen huisstofmijt, hielp niet tegen het hoesten. Even bij de huisarts gepasseerd voor een andere puffer en dan zou het wel weer snel beter gaan, maar de koorts bleef stijgen en ik voelde me zieker en zieker worden. Na een paar dagen had ik bijna 40° koorts en gingen we terug naar de huisarts, ze stuurde ons naar het ziekenhuis voor een RX van de longen, want ze vertrouwde het niet meer. Normaal was haar consultatie afgelopen, maar ze bleef wachten tot we terug waren van het ziekenhuis, dan kon ze ons nog de juiste medicatie meegeven indien nodig. Wandelend van de parking naar het ziekenhuis moest ik veel trager lopen dan normaal, omdat ik veel te weinig lucht kreeg. Gelukkig waren we meteen aan de beurt op de RX, het was er erg rustig. De verpleegkundige liep daarna met ons mee en zei dat we misschien beter langs spoed konden passeren, omdat uit de foto was gebleken dat ik een longontsteking had. Het was fijn om meteen de uitslag te horen te krijgen, zodat we niet moesten wachten tot de huisarts vertelde wat er aan de hand was. We besloten om toch eerst naar de huisarts te gaan, omdat ze speciaal op ons wachtte. De huisarts had nog een doosje met de juiste medicatie liggen en drukte ons op het hart om naar het ziekenhuis te gaan als we het niet meer vertrouwden. Thuis probeerde ik te slapen, maar ik vond het heel akelig dat ik zo weinig lucht kreeg.

Verplegen is een passie

We besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan. In het ziekenhuis aangekomen prikten ze bloed, keken ze het zuurstofgehalte in mijn bloed na en probeerden een bloedname in mijn pols om extra onderzoeken te kunnen uitvoeren. Het lukte niet om bloed te krijgen en ik vond het enorm pijnlijk, mijn angst voor naalden hielp ook niet en ik viel even flauw. Ze besloten om die bloedname dan toch maar te laten, ik kreeg zuurstof toegediend en een infuus en mocht naar de afdeling. Op de afdeling waren er verpleegkundigen die hun werk met hart en ziel deden, maar jammer genoeg ook enkele verpleegkundigen die weinig geïnteresseerd waren in de patiënten. Ik herinner me dat ze met 2 verpleegkundigen binnen kwamen om mijn bed op te maken, ze zeiden geen goedemorgen of ik kreeg geen uitleg, de verpleegkundigen babbelden tegen elkaar alsof ik er niet bij zat en ze praatten tegen elkaar over mijn boek dat op het nachtkastje lag. Bij de koffieronde vloog het hoofd van een verpleegkundige door de deur met de mededeling of vraag: “KOFFIE?!”. Ik drink geen koffie, maar als ik het wel zou drinken, klonk het niet erg uitnodigend om een kopje koffie te drinken. Eenmaal heb ik gevraagd of ik me mocht douchen om mijn haar te kunnen wassen, er was geen douche op de kamer, maar dat kon toen niet omdat het te druk was, ze zouden later terugkomen om te wijzen waar de douches waren. Ze zijn niet teruggekomen en ik heb me dan maar gewassen aan de lavabo. In totaal ben ik toen 5 dagen opgenomen geweest en ik heb daar veel moeten wenen. Het gevoel van machteloosheid was groot, plots niet meer in mijn vertrouwde omgeving, plots niet meer zelf beslissen wat er allemaal gebeurt, wakker worden door het gebabbel van de ochtendshift die toekwam, het totale gebrek aan privacy … het werd me met momenten te veel. Ik begreep zelf niet waarom ik dat allemaal zo erg vond, want op zich was er niet zoveel aan de hand. De koorts was weg, de antibiotica sloeg aan, ik had geen pijn, maar het gebrek aan controle was enorm confronterend en heeft me veel geleerd over hoe het voelt om patiënt te zijn. Er waren ook verpleegkundigen die hun werk met hart en ziel deden en dat voelde ik als patiënt. Tijdens de nacht hoorde een verpleegkundige me hoesten en kwam ze me siroop brengen zodat ik toch wat zou kunnen slapen. Ze vroeg of ik de deur liever op een kiertje had of liever dicht, zodat ik minder lawaai zou horen. Het was heel fijn om te voelen dat er iemand voor me zorgde en rekening met me hield.

Verpleegkundige met hoofd, hart en handen

Op stages en later op mijn werk heb ik hier nog vaak aan moeten denken. Hoe je met kleine dingen het verschil kan maken voor een patiënt. Ik heb altijd geprobeerd om empathisch te zijn, om er te zijn, om te luisteren, om respectvol te zijn … Is dat altijd gelukt? Nee natuurlijk niet, er zullen ongetwijfeld patiënten zijn die niet zo tevreden waren, waar ik misschien kortaf ben geweest of niet de tijd heb genomen om echt te luisteren. Ik denk dat altijd correct handelen geen kenmerk is van een goede verpleegkundige. Een kenmerk van een goede verpleegkundige is wel zelfreflectie, door na te gaan wat er is fout gelopen en wat had ik anders kunnen aanpakken. Hierdoor leer je als verpleegkundige elke dag bij. Door echt te luisteren en er te zijn, kan je een connectie maken met iemand anders en dat geeft ontzettend veel energie. Dat is de reden waarom ik voor deze job heb gekozen.

“I’ve learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.”
Maya Angelou

_______________________________________

Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd? Abonneer je via de link op de homepage.

Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.