Wees eerlijk, vond je niet als patiënt, ook voor de pandemie, dat de verpleegkundige die je hét pilletje tegen de pijn kwam geven of gewoon even polste hoe het met je ging als mens, niet als patiënt, een held was? Jouw held. Hij of zij trok je door moeilijkere momenten van het leven, soms zonder één woord te zeggen, maar door gewoon aanwezig te zijn. Een held, die ’s nachts, als de rest van de gang rustig was, even op je bed kwam zitten en je de veiligheid bood om te mogen en te durven praten over wat jou die nacht wakker hield: ga ik de ziekte overwinnen? Hoe gaat mijn omgeving reageren? Wat zeg ik tegen mijn ouders?
En ja, jouw held kwam misschien niet onmiddellijk aangevlogen als je op de beloproep drukte, maar de warmte en de zorg voor jou maakten veel goed. Hij of zij was immers niet alléén jouw held, maar ook de held van de andere patiënten op de gang. ’s Nachts had de held soms 30 patiënten onder de cape. Dertig! Ja wadde! Dertig zorgvragers voor één zorgverlener.
Een held, maar gelukkig geen superheld? Geen superheld, die geen fouten maakt, maar misschien ook de zo noodzakelijke empathie binnen de zorg mist, maar wel een verpleegkundige die soms toch buiten de procedurelijntjes durft te kleuren, heel even durft af te wijken van het protocol of ook een tipje van de sluier van het eigen leven optilt. Gewoon een mens zoals jij en ik.
De appreciatie van elke individuele patiënt
Ik vind het fantastisch om te zien hoe de mensen uit de zorg plots helden werden en hoe er getracht wordt om het beroep van zorgverlener (financieel) aantrekkelijker te maken, maar ik denk dat het toch vooral een job is die je met hart en ziel doet. Dat financieel extraatje is uiteraard mooi meegenomen, maar de appreciatie van elke individuele patiënt is nog zo veel meer waard. Heel even kan je dan als zorgverlener het verschil maken voor die éne patiënt en zijn familie. Je kan een heel klein kiezeltje mee verleggen in de rivier. Je mag aanwezig zijn op de mooiste maar soms ook op de moeilijkste momenten van iemands leven. Nog te vaak zijn we ons als zorgverlener niet bewust van dit feit: we vinden dit evident, maar is dit wel zo?
Elke burger = held
Heel eerlijk, niet alléén de zorgverleners zijn helden, maar elke burger is dit. Elk op zijn manier heeft ervaren dat dingen niet meer kunnen zoals voorheen, dat het plots net iets anders moest, … maar het gros is er ook in geslaagd om met dit ‘nieuwe anders’ om te gaan. Dit verdient een schouderklop, een applaus en een glaasje bubbels. Het is enkel door er schouder aan schouder te staan, dat we dit virus kunnen verslaan. Wir schaffen dass!
_________________________________
Voortaan een melding krijgen als er nieuws is m.b.t. Patient Empowerment of als een nieuwe blog is gepubliceerd?
Abonneer je via de link op de homepage.
Zelf een blog schrijven voor de vzw Patient Empowerment? Laat het ons weten.
Ik geloof heel erg in de patient empowerment. Daarnaast zijn verpleegkundigen inderdaad reeds van voor de pandemie echte helden.
Maar… vergeten we de andere zorgverleners niet?
In het bijzonder vraag ik aandacht voor jonge artsen. Zij kloppen uren wachtdiensten, en geven zo o.a. voorrang aan hun patiënten boven een drink met hun vrienden. Welke jonge kerel/dame wil dat tegenwoordig nog doen? Petje af voor deze jonge artsen!
Dank voor je reactie, Lieve. Natuurlijk heb je helemaal gelijk en we vergeten zeker de andere zorgverleners niet. Meer nog, we vergeten niemand die op een of andere manier bijdraagt tot de zorg. Dat zijn in een ziekenhuis, woonzorgcentrum of CGG ook de ondersteunende diensten bijvoorbeeld. En in de thuiszorg vergeten we de huisartsen niet, de mantelzorgers, de thuiszorg, de apothekers, de gezinsleden, de buren, … Het kernwoord van de ideale zorg is voor ons immers SAMEN. Châpeau voor iedereen die er werkt en een extra dankuwel voor wie er vandaag aan begint. Gelukkig krijgen ze doorgaans de waardering van diegenen om wie het finaal allemaal draait: de patiënt. We zijn het dus helemaal met je eens: petje af! En hartelijk dank voor je geloof in Patient Empowerment!