Shauni Boeykens werkt via progressieve werkhervatting als doelgroepenwerker (competentiecoach) bij het OCMW en begeleidt leefloongerechtigden met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ze heeft een achtergrond in de (psychiatrische) verpleegkunde en jobcoaching, met ervaring in ouderengeriatrie en verslavingszorg. Momenteel volgt ze via Reumanet en Patient Expert Center/PEC de opleiding tot patiënt-expert. Ze schrijft openhartig over haar leven met een onzichtbare chronische aandoening in combinatie met de uitdagingen van het moederschap op haar blog ‘Altijd Moeder’ & persoonlijke Linkedinpagina.
Voor de tweede keer ging ik langs bij een adviserend geneesheer van de mutualiteit. Mijn eerste keer was een medisch-traumatische ervaring …
“Voor u ben ik niet meneer, maar dokter”!
Het was mijn allereerste keer in mijn leven dus, ondanks alle horrorverhalen van anderen over adviserende artsen, wist ik niet goed wat mij te wachten stond. Het werd een medisch-traumatische ervaring. Ik werd niet begroet, mijn klachten werden niet serieus genomen en ik voelde me vernederd. Mijn burn-out en chronische uitputtingsziekte werd benaderd als quatsch en het zorgde ervoor dat ik ook mijzelf minder serieus nam, zelfkritischer was, ‘het zit misschien allemaal gewoon in mijn hoofd’. Dit had een negatieve invloed op mijn herstelproces.
Zeker als de conclusie is: ‘uw medisch dossier is geen reden om minder te werken dan eender wie, mevrouw’ en als men zegt ‘u mag me niet aanspreken met mijnheer, want het is dokter voor u’… Ik heb nadien een half uur zitten huilen in mijn wagen voor ik terug naar huis kon, omdat die houding mij zo overviel. Ik had dat echt niet verwacht aangezien ik zelf om stappen vroeg naar werk. Ik dacht dat ik zou gestimuleerd worden, dat ik positieve bekrachtiging zou krijgen. Het was net het tegenovergestelde.
Het kan – gelukkig – anders.
Opnieuw moest ik op controle, maar ik mocht naar een andere arts, dit keer in een andere stad. Ik had immers gebeld naar de mutualiteit en laten weten dat ik een consultatie bij die eerste arts helemaal niet zag zitten, of dat mijn echtgenoot mee moest om mij te steunen als het alweer zo’n vernederend gesprek zou worden. Maar oef, ik mocht naar een andere arts.
Wat een verschil! De dokter begroette me vriendelijk, vroeg hoe het met me ging en nam de tijd om naar mijn verhaal te luisteren. Mijn man mocht erbij zijn, wat me een veilig gevoel gaf. Een dokter die onmiddellijk vroeg ‘hoe gaat het met u momenteel mevrouw?’, ik was verbaasd. Het voelde zo menselijk, zo veilig, zo oprecht anders. Ik voelde me als patiënt gezien, gehoord, ernstig genomen. Ik mocht mijn volledige verhaal doen, er werd tijd genomen, mijn man werd betrokken. Ik kreeg er als kers op de taart zelf complimenten bovenop en veel bemoedigende woorden dat het al een hele prestatie is om gezien de situatie na twee jaar arbeidsongeschiktheid toch terug zelf stappen naar werk te willen zetten. Ik kreeg ook de geruststelling dat ik me niet moest opjagen om snel uren op te bouwen. Ik mocht het van hem op mijn tempo doen.
Het belang van positieve ervaringen
Deze positieve ervaring had een grote impact op mijn herstelproces. Ik voelde me gezien, gehoord en serieus genomen. Dit gaf me vertrouwen en moed om verder te gaan met mijn re-integratie. Vooral de reflectie van wat die positieve ervaringen als patiënt doen met mijn herstelproces, mijn zelfbeeld, mildheid, vertrouwen in de hulpverleners, … dat is zeer belangrijk. Het verschil tussen adviserende artsen is zodanig groot, dat ik me zorgen maak over hoe sommige misschien minder mondige mensen zeer schadelijk benaderd worden en dat dit zeer kwalijke gevolgen kan hebben voor hun herstel, re-integratie, …
Positieve ervaringen met hulpverleners zijn cruciaal voor het herstelproces van patiënten. Het is belangrijk om deze ervaringen te delen en te reflecteren op hun impact.